و چهل روز از آن خاطره تلخ گذشت
و چهل شب که تو دانی چه گذشت
باورم نیست که در خواب ابد باشی تو
یا که خواب است هر آن چیز که من می بینم
نمی دانم چه حالی داری امشب
پُر از شوقی
پُر از پروازی امشب
فقط می بینم این را در نگاهت
پیاده عازم آوازی امشب
ای کودک سه ساله غمگین کربلا
ای زخمی روایت آن دشت پُر بلا
در روز کودک از نظرم خنده می گذشت
ناگه صدای گریه ای پیچید در فضا
این گریه ها به گوش من از دور می رسید
اما هنوز می رسد این گریه از جفا
بس کودکان کشته و سر از بدن جدا
بس ظلم های رفته و بیداد و ناله ها
از زیر سنگ، خون ستم جاری و روان
گویی که زنده ای و همینجاست نینوا
هنوز ماه حسین (ع) و عزای او نَشُدَست
که دل برای آمدنش آب می شود
تقصیر من که نیست هوای محرم است
کاینگونه دل برای او بی تاب می شود
در آن غوغای حیرت بار
صدایی بود غیرت بار
نوایش مَستِ مَست ام کرد
چونان کرّار، هیبت بار